BEKLENTİLER VE GERÇEKLER

Yaşamın tüm evrelerinde gerçeklerin yani sıra hep gizli bir gücün kontrolünü beklemek vardır bizde. Hayatımız sürüp giderken hiç bir şey yapmadan sihirli bir değnek gibi bir anda istediklerimizin olmasını bekleriz. Hayalimizde düşlediğiniz gerçeküstü olayların kendiliğinden oluşması gibi bir beklenti içine girmek tamamen hurafelikten ibarettir .

Devam eden savaşları bitirmek yerine hadisleri bahane ederek bir gün bir gücün ortaya çıkıp bunu sonlandıracağını hayal ediyoruz. Yine aynı şekilde yapılan zulumlere rıza gösterip devamını sağlıyoruz. Bitirmek yerine olağanlaştırıp devamli hale gelmesini sağlıyoruz . Bu akla aykırıdır. Çünkü hayatı normalleştirilen her şey insanın elindedir. 

Savaşları çıkaran insanlardır. Birbirini katleden yine insanlardır.  Bütün hayatını insanları nasıl yok edeceğini düşünerek geçiren uygarlıklar tarihte hep var olmuşlardır ve var olmaya da devam edecektir. Böyle bir vahşeti yaşayan ve yaşatan insanlar neden buna son vermek yerine belki biri gelirde bunu bitirir beklentisi içine girerler anlamıyorum. 

Doğayı katleden yine insanlardır. İnsanlık için vazgeçilmez olan doğa dengesi mükemmeliyet içinde iken bunu kendi kişisel çıkarları doğrultusunda kötüye kullanıp yok eden insan, neden hâlâ mevsimler değişiyor, ozon tabakası inceliyor , küresel ısınma oluşuyor diye veryansın ediyor. Ağaçlar yok ediliyor her yer beton yığını haline getiriliyor ve neden toprak kayması oluşuyor ya da neden yağış olmuyor diye yaradana şikayette bulunuyor.  Hem var olan dengeyi bozuyoruz hem de bize olan zararını kabul etmiyoruz. Bu ne kadar kabul edilebilir olabilir ki.

Düşünce düşmanlığına gelince...

Bizimle aynı olmayan inançları yok etmeye, dışlamaya, hor görüp önyargı ile bakılmasını sağlıyoruz. Sanki onları yaratan bizim yaratıcımız değilmiş gibi bakıyoruz. Ondan sonra onlardan saygı bekliyoruz. Onlara öcü gibi bakarken onların sevgi ile bakmasını beklemek ölçüsüz ve beyhude bir beklentidir. Bu ne dinimize ne de insanlığa yakışmıyor.  Nasıl bakarsan öyle görürsün, nasıl görürsen öyle de görünürsün.  Sevgi ile bakmak lazım gelir ki sevgi ile görülelim . 

Bizimle aynı dili konuşmayanları alçaktan görüyoruz. Sanki kendi dilimizi doğuştan seçme hakkı vardı ve alnının teriyle o dili var etmişiz gibi. 

Kendi ırkımızı kutsal görüyoruz. Gücümüz var diye ırkımızı kutsallaştırmak diğer ırkları yok saymak ne haddimiz ne de görevimizdir. Bana, doğunca hangi ırktan, hangi dilden, hangi inançtan, hangi zengin ailede olmak istersin diye soran olmadı. Size sordular mı bilmiyorum. Dolayısıyla kimsenin kimseden üstünlüğü yok diye düşünüyorum. 

Hiç bir insan bir başkasından üstün olarak doğmamıştır. Bunu inkâr etmek hem teolojik, hem ideolojik hem de insanî fıtrata aykırı davranmaktır. Aldığı nefese bile sahip çıkamayıp geri vermek zorunda olduğumuz şu hayat herkese eşit şartlar sunmuştur. Ama bu haklar, hep kendi haklarını genişletmek için başkalarının haklarını elinden almak gibi bencillik içine girmiştir insan. O yüzdendir ki adalet yoktur. Adalet,  birinin hakki elinden alınınca yok olur. O hakkı kendine alınca da zulüm olur. Bunu görüp susmakta ortaklık olur.

Bazı şeyleri beklentiler değil gerçekleri görüp idrak ederek değiştirebiliriz. Hayatımızın her alanında birinin müdahalesini bekleyerek yaşayamayız. Cüzi irade bunu bilir bunu söyler. Her şeye kudret yetmez. Ama kudretimizin yettiği durumlara da bir sihir beklemek te ne kadar doğru yorumlarınıza bırakıyor sevgi dolu yarınlar diliyorum. ..